Geert Roobroek, Frans Lefebvre, Hervé Vermeulen, Wies Vanessche en Noë Roobrouck vormen het bestuur van het eerste uur. Onder hun impuls wordt het eerste stuk van De Gebroken Spiegel opgevoerd. Trouwen of betalen wordt geregisseerd door Alberic Vertriest, toneelbeest uit de periode van Vrij en Vrank en Vlaamsch en Vroom. Het eerste speeljaar is meteen goed voor een slordige 300 toeschouwers.
	Hervé Vermeulen is de eerste van de vier regisseurs die in de voetsporen van Alberic Vertriest zouden treden. Na de regie van Geen uitkomen met het inkomen geeft hij de fakkel door aan Wies Vanessche. En die fakkel zou hij acht jaar in handen houden. De Gebroken Spiegel speelt in die periode voornamelijk blijspelen voor een publiek van om en bij de 400 man.
	Bij de tiende verjaardag van de vereniging neemt Germain Eeckhout plaats in de regisseursstoel. Vanuit die stoel ziet hij een steeds talrijker publiek opdagen. Om 600 tot 700 bezoekers een plaatsje te kunnen geven volstaan de traditionele twee voorstellingen niet meer, daarom wordt het aantal opvoeringen eerst naar drie en later naar vier gebracht.
	In 1985 is De Gebroken Spiegel 13-14 jaar oud. De puberteit is aangebroken... De vereniging maakt een moeilijke periode door, ze raakt het noorden kwijt, ze wordt nukkig, koppig, moeilijk bestuurbaar. Het speelseizoen 1985-1986 eindigt in absolute mineur: zonder opvoering, zonder regisseur, zonder technische ploeg, zonder subsidie... er resten alleen maar scherven van een Gebroken Spiegel...
Jef Depaepe	Begin 1986 is de beruchte orkaan van 1985 uitgeraasd. De Gebroken Spiegel wordt een autonome vereniging. De wederopbouw kan beginnen. Een kleine spelerskern wordt samengezocht en die brengt in een regie van Jef Depaepe de komedie Wij gaan naar Benidorm. Het is meteen een bemoedigende start van een periode die duurt tot op vandaag. Het is de periode waarin Jef Depaepe jaarlijks een stuk regisseert voor De Gebroken Spiegel en waarin de vereniging gemiddeld 850 toeschouwers per productie weet aan te trekken.